15 lat temu na sklepowych półkach pojawiło się drugie dzieło Pezeta i Noona.
Ostatnio w „Rapie na chacie„* z Kubą Głogowskim poruszyliśmy temat Muzyki Klasycznej Pezeta i Noona. Nieprzypadkowo, bo niedawno była rocznica (konkretnie 5 kwietnia 2002 roku) wydania tego genialnego albumu, o którym powiedziano wszystko.
Czytaj dalej „Tego dnia #15: 22 kwietnia, czyli jak Muzyka staje się Poważna”
Kara dla zapominalskich. Gorsza niż spalona kiełbasa na grillu.
Nie będę oszukiwał – jestem fanem Okolicznego Elementu (Powrót Na Dzielnię to jednak prywatny klasyk), lubię większość produkcji Knapa, więc logiczne, że powinienem zainteresować się jednym z najbardziej wyluzowanych tegorocznych projektów. Wpierpol, bo pod tak odkrywczą (i jakże fajną!) nazwą nagrali Sielankowy Survival (tutaj trochę gorzej). Zrobili to w trzy dni, siedząc na działce pod Opolem.
Czytaj dalej „Sielankowy Wpierpol na południu kraju”
Bleak Output znowu dostępny jest na kasecie. I to wydanej nakładem… Blend Records.
Co tu będę dużo pisał – w sprzedaży pojawiła się kaseta, której… nigdy nie było. Tak, dobrze czytacie. Bleak Output Noona pierwotnie w Polsce miało zostać wydane przez Blend Records. Historia potoczyła się jednak inaczej i debiutancki album warszawskiego producenta został wydany w Holandii przez dRecords, które zresztą bardzo ładnie go opisało. Reszta jest już historią i kolejną piękną kartą Asfaltu ze swoich najlepszych lat.
Czytaj dalej „Noon i jego odnaleziony artefakt”
Tylko w tym programie zobaczycie zmieniające się pory dnia. A tle pełno rapu.
Z „Rapem na chacie” jest trochę jak z komercyjnymi stacjami telewizyjnymi. Najpierw pilot i „badanie rynku”, potem decyzje. A że się spodobało, to postanowiliśmy iść za ciosem i nagrać kolejny odcinek, ten pierwszy właściwy. Od razu taki, który na przestrzeni niewiele ponad godziny prezentuje zmieniające się pory dnia.
Czytaj dalej „Rap na chacie #1 (prawdziwa jedynka): Timbaland czy Pharrell?”
J. Cole potrafi pogodzić wszystkich, a jego opus magnum można mieć za półdarmo.
Robię szybki przelot przez napisane przeze mnie teksty. Nie widzę, żebym kiedykolwiek coś skrobnął o KOD J. Cole’a, ale na bank coś o tym mówiłem. Tylko… nie wiem gdzie. Nie jest to jednak istotne, bo teraz nadeszła chwila, kiedy na piśmie mogę się przyznać, że jest to zdecydowanie moja ulubiona produkcja szefa Dreamville Records.
Czytaj dalej „Market #10: rapowy Komitet Obrony Demokracji”