Wciąż „nieznany”, ale i tak nagrał jedną z najlepszych tegorocznych płyt.
Wciąż „nieznany”, ale i tak nagrał jedną z najlepszych tegorocznych płyt. Czytaj dalej „Klarenz nie bierze jeńców i pokazuje środkowy palec”
Gdyby ktoś kilka lat temu powiedział mi, że będę z przyjemnością pisał o Grusbsonie, to prędzej bym uwierzył w regularną wyższość Tottenhamu nad Arsenalem. I co?
Mój stosunek do Grubsona najlepiej opisywała parafraza (i jednocześnie minimalna zmiana kontekstu) jednej z książek Andrzeja Stasiuka – „jego muza* to jednak strata jest”. W tym momencie warto zaznaczyć, że tylko do momentu premiery Gatunku L, największego dla mnie tegorocznego zaskoczenia w rodzimym rapie.
Czytaj dalej „Jest nadzieja na XL. Gatunek L – recenzja”
