Klarenz nie bierze jeńców i pokazuje środkowy palec

Wciąż „nieznany”, ale i tak nagrał jedną z najlepszych tegorocznych płyt.

Wciąż „nieznany”, ale i tak nagrał jedną z najlepszych tegorocznych płyt. Czytaj dalej „Klarenz nie bierze jeńców i pokazuje środkowy palec”

Jest nadzieja na XL. Gatunek L – recenzja

Gdyby ktoś kilka lat temu powiedział mi, że będę z przyjemnością pisał o Grusbsonie, to prędzej bym uwierzył w regularną wyższość Tottenhamu nad Arsenalem. I co?

Mój stosunek do Grubsona najlepiej opisywała parafraza (i jednocześnie minimalna zmiana kontekstu) jednej z książek Andrzeja Stasiuka – „jego muza* to jednak strata jest”. W tym momencie warto zaznaczyć, że tylko do momentu premiery Gatunku L, największego dla mnie tegorocznego zaskoczenia w rodzimym rapie.

Czytaj dalej „Jest nadzieja na XL. Gatunek L – recenzja”