Największy (?) francuski klasyk w czteropłytowym wydaniu specjalnym przeceniony o prawie 60 proc. Zainteresowani?
Właśnie dotarła do mnie kolekcjonerska edycja L’Ecole du Micro d’Argent IAM. Jest to reedycja z 2013 roku wydana na czterech płytach (album, instrumentale, dema, bonusy i b-side’y) i z 80-stronicową książką z wywiadami, zdjęciami i tekstami. Całość w winylowym formacie, więc pięknie zdobi półkę.
Płyta aktualnie kosztuje 77,99 zł, co w porównaniu z normalną ceną Amazonu, czyli ponad 180 zł, jest mega promocją. Radzę brać, pozostało tylko 6 sztuk, ja na paczkę czekałem niecały tydzień.
Nie jest to moja ulubiona francuska płyta, ale nie oznacza to, że nie jest dla mnie bliska ideału. Obowiązkowo, ale zakładam, że tę pomnikową produkcję znacie wszyscy. O samej płycie i IAM więcej przeczytacie na Rapie Francuskim prowadzonym przez Tymka Kalicińskiego, m.in. tu i tu, więc po zakupie zachęcam do lektury.
Kto pierwszy ten lepszy.
Ach, szkoła złotego mikrofonu. Jeden z najważniejszych albumów we francuskim HH, ze złotej ery późnych lat 90. – te smyczki 🙂 Wszyscy wtedy tego słuchali i naśladowali (Grammatik!). Równocześnie to jeden z najlepszych albumów jakie wyszły na tamtej scenie i prawdopodobnie mój ulubiony. Co ciekawe, w samej Francji raczej wyżej stawiany jest poprzedni album, „Ombre est lumiere”, który uważany jest za przełomowy (chociaż dla mnie całościowo jest słabszy: był dwupłytowy, przez co jest nierówny i w pewnym momencie zaczyna męczyć).
„L’ecole…” ma przypiętą lekką łatkę „komercji” co jest o tyle idiotyczne, że ten album jest po prostu świetny: zarówno technicznie, muzycznie jak i tekstowo a najsłabszym momentem jest wspólny utwór z 3 szeregiem wojowników Wu czyli Sunz of Men („La saga”). To jest też moment kiedy Freeman chwycił za mikrofon – flow ma kanciasty i bardziej krzyczy niż nawija ale nawet zbytnio nie razi na tym albumie chociaż, oczywiście, technicznie nie ma nawet podejścia ani do Akhenatona ani do Shurikena. Był to bombastyczny utwór „Independenza”, który krążył po składankach jak np. „Le Flow” a w późniejszych reedycjach tego albumu zastąpił utwór „Libere mon imagination”. Mamy dużo remiksów i stron B z singli (świetne „Donne-moi le micro”) – jest to edycja totalna, nic więcej już nie zostało do dodania w jego temacie (dema z czasów nagrywania tego albumu można znaleźć w sieci i szczerze mówiąc, są słabe bo brakuje im dopracowanej produkcji jaka ostatecznie weszła na album). Tymek z rapfrancuski.pl przeprowadził kilka lat temu wywiad z Akhenatonem gdzie można usłyszeć trochę ciekawostek na temat nagrywania „L’ecole…”
Jeżeli ktoś polubi to wydawnictwo to od razu polecam zakup podobnej czteropłytowej edycji („collector edition”) już wspomnianego „Ombre est lumiere”. Podobnie jak tutaj dano album (w wersji dwupłytowej czyli „volume integrale”), są instrumentale natomiast na czwartej płycie są remixy i kawałki z singli czy innych wydawnictw z tamtego okresu zebrane w jednym miejscu, co jest chyba najjaśniejszym punktem tego wydania. Mamy takie perełki jak fe-no-me-nal-ne „Ombre est lumiere”, „Reste underground” i „L’aimant” z późniejszej jednopłytowej edycji tego albumu („volume unique”), mamy „Le 25eme image” z Nuttea ze ścieżki dźwiękowej do „Le Haine” (film klasyk, myślę że większość widziała a kto nie, powinien nadrobić). Szczerze polecam. Niestety jakiś gamoń w wytwórni nie dopilnował i obydwa albumy mają różne wymiary – niby oba w rozmiarze winylu ale stojąc obok siebie, różnią się wysokością.
P.S. Jak komuś podejdzie „L’ecole…” to w pierwszej kolejności powinien sprawdzić takie albumy o podobnym brzmieniu: „Taxi (B.O.F.)” – czyli soundtrack z pierwszego filmu z serii, Akhenaton „Meteque et Mat”, Shurik’n „Ou je vis”, Freeman & K.Rhyme le Roi – „L’Palais de justice”, Fonky Family „Sie Dieu veut”, 3eme Oeil „Hier, ajourd’hui, demain”